Het liefste zou ik alles dichten. Of tenminste alles op een dergelijke manier noteren. Het geeft een gevoel van eenheid, in de tekst zelf. Je probeert stukjes op een dergelijke manier te verwoorden en te ordernen, waardoor het een groot schilderij wordt. Het schilderij is een gedicht, het gedicht is een schilderij.
Het kost wat extra moeite, maar zodra de kwast zijn werk heeft gedaan en de kunstenaar zijn schilderij aanschouwt, en ziet dat het goed was, ontsaat er een moment van innerlijke rust. Dit laatste compenseert alle extra energie en grenzen die er aan het maken van een schilderij zitten.

Soms vergeet een schilder dit en keert hij terug naar het normaal. Ergens in zijn achterhoofd beseft hij donders goed dat hij zich er gemakkelijk vanaf maakt. Maar dat maakt niet uit. Hij ziet het als energie sparen voor een nieuwe creatie. Eentje die de rust weer terug bent. Er ontstaat een patroon.
Het patroon herhaalt zich, en creatieve uitspattingen stapelen zich op. Of iets wel degelijk genoeg is om creatief te zijn, is subjectief. Maar zolang de kunstenaar tevreden is kan niets hem tegenhouden. Mensen doen alleen dingen waarvan ze zelf denken goed te doen. Daar ben ik van overtuigd.