En daar zit ik dan. Achter mijn laptop, inhoud in mijn kop, gewapend met een toetsenbord. Pen en papier zijn verdwenen in de beeldspraak, wat overigens niets aan het principe veranderd.
Ik ben vandaag begonnen met mijn blog, en ik zal eerlijk toegeven: het is me wel bevallen. Ondanks het feit dat ik me donders goed besef dat mijn woorden nog niet gelezen worden, en mijn meningen opgaan in een voor niemand bekende blog, wordt ik toch op een of andere manier geprikkeld om hem bij te houden. Druk op de ketel, veel te vertellen. Deze blog is de uitlaatklep om de stoom aan informatie kwijt te kunnen.
Eenieder zou kunnen zeggen: waarom schrijven als toch niemand het leest? Daar heeft de spreker wel een punt. Maar wat als ik dan zeg dat niets schrijven even doelloos is?
Het bijhouden van een blog is geen fulltime baan, en tot nu toe vermaak ik me prima in het schrijven van stukjes. Je zult toch ergens moeten beginnen, wil je een gewenst eindresultaat behalen.
Blogberichten als deze zijn vooralsnog voor dovemansoren bestemd. En misschien is dat ook maar goed ook. Want ik ben nog steeds een leek op bloggebied en er moet misschien, eigenlijk, stiekem ook nog een hoop veranderen voordat ik uberhaupt wil dat iemand dit leest. Geen overhaaste beslissingen, een lekker anoniem begin. Ik hou van rust en geniet van het leven. Laten we het daar maar op houden.
Mocht er toch iemand, om een of andere reden op deze blog verzeilt raken, dan laat ik die persoon met een breed scala aan vragen achter. Waar komt toch die titel vandaan? Hoezo kookverbod? Wat wil die vent?
Ach, wanneer men echt geinterresseerd is komt men daar gauw genoeg achter. Vooralsnog, zoals gezegd, een rustig begin. Relax.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten